|
Uitvaartwezen, onafhankelijk vakblad voor de
uitvaartbranche, nr. 9, september 2002
In
het tijdschrift:
Agenda. Lokale
nieuwsflitsen.
Verenigings-nieuws van de NUVU. Rubriek:
Funeraire curiosa: Grafgeschenken. Portret:
Oefenen in de garage: Els Labrujere en Frederike Damsteegt,
en een
aantal hoofdartikelen waaronder:
De
'live' opgraving van Pim Fortuyn
Op 19 juli werd Nederland voor het eerst geconfronteerd met een live-uitzending
van een opgraving. En dat deed veel stof opwaaien. Al snel werd openlijk
de vraag gesteld in hoeverre dat ethisch is en werd er uitvoerig gediscussieerd
door deskundigen. De direct betrokkenen hebben het er ook intensief
over gehad. Wat vinden zij?
Inzicht
in kwaliteitsbeleving
Inzicht krijgen in de beleving van kwaliteit door nabestaanden, is
dat mogelijk middels een enquête? Dat was de vraag waar de pilot klanttevredenheid
zich op richtte. In opdracht van De NUVU werd dit onderzoek uitgevoerd
door Saskia de Wit van SW Consultancy. Een gesprek met haar over het
succes van de pilot, de kanttekeningen en de toekomst.
Verschillende
kranten, 4 september 2002, Siciliaan valt dood in eigen graf
(DPA)
- Een 63-jarige Italiaan is in het Siciliaanse Palermo om het leven
gekomen toen hij in zijn eigen graf viel. Hij inspecteerde zijn in
aanbouw zijnde familiegraf toen hij van de trap viel. Hij kwam met
zijn hoofd op een blok marmer terecht en was op slag dood. Op het
moment van het ongeval was niemand op het kerkhof aanwezig. Het duurde
uren voor hij werd gevonden.
Volkskrant,
5 september 2002, De
prikkel van de dood
Kees Fens: Het
zijn ware regels: De aarde verveelt/ de hemel verveelt/ Je ontdekt/
dat je ziel gestorven is. Dat zingt Emilia Marty tegen het einde van
de opera De zaak Makropulos van Leos Janacek, waarvan zij de hoofdfiguur
is. Zij is driehonderd jaar, een levenselixer gaf haar de eeuwige
jeugd, maar daarmee ook een leven van herhalingen: met steeds nieuwe
mensen - de anderen sterven weg - moet zij herbeginnen. De verveling
van de herhaling grijpt haar. Dan zingt zij de geciteerde regels,
waarvan de laatste, paradoxaal, juist een uiting van ziele-leven is.
Het elixer begint uitgewerkt te raken, maar zij wil dood. En na een
vergeefse poging de eeuwige jeugd aan een ander te geven, sterft zij.
Emilia Marty heeft de eeuwige jeugd gekregen, maar de troost van de
dood is haar daarmee ontnomen. Ze sterft aan de verveling. Lang leven,-
het is geen zegen. De onsterfelijkheid is wel het verschrikkelijkst
geopenbaard in de Struldbrugs uit het derde boek van Swifts Gulliver's
De prikkel van de dood Travels: zij kunnen niet sterven, maar moeten
met ziekten en gebreken een afschuwelijk leven leiden. De eeuwige
ouderdom. Dood, waar is uw prikkel? We weten natuurlijk dat Emilia
Martys eeuwige jeugd gevolg is van een alchemistische goochel-truc
is. Er is wat gemorreld aan de sterfelijkheid. Het kan niet toevallig
zijn, dat in de twintigste eeuw - men denke maar aan het werk van
H.G. Wells, ook zo'n optimist als Shaw - dat gemorrel hervat werd.
Het allergrootste verschiet van onsterfelijkheid, het christelijke
- na dit leven het eeuwige leven - begint geloofwaardigheid te verliezen.
Maar het verlangen tot overleven is daarmee niet verdwenen. (Ook hierom
vind ik de regels over verveling zo mooi: als na driehonderd jaar
alles verveelt, hoe groot moet dan de verveling in de eeuwigheid zijn;
de zielen zullen smeken om de afwisseling van de tijd). In mijn geheugen
leeft Emilia Marty voorlopig voort. In hoeveel hoofden zal zij verder
leven? Hoelang? Zolang Janaceks opera gespeeld wordt. Zij houdt de
componist ook voorlopig onsterfelijk. Totdat in de cultuur het moment
van de verveling aanbreekt. Het werk sterft, de hoofdfiguur ermee.
Maar dan is Emilia Marty intussen wel zeshonderd jaar.
|
Bezoek
de internetsite van:
 |
