Week 30, 22 juli 2002 t/m
28 juli 2002
overzicht eerdere uitgaven

Uitvaartwezen, onafhankelijk vakblad voor de
uitvaartbranche, nr. 7/8, juli/augustus 2002
In het tijdschrift: Agenda. Lokale nieuwsflitsen. Verenigings-nieuws van de NUVU. Rubriek: Funeraire curiosa: Lijkpoppen. Portret: Veelzijdig en dienstbaar: H.J. Ramdjan, en een aantal hoofdartikelen waaronder:
Begraven op Corfu
Mieke Van Leeuwen: Tijdens haar vakantie op het Griekse eiland Corfu, kon ze de verleiding niet weerstaan, iets te weten te komen over de uitvaartzorg aldaar. Ze zocht contact met een Griekse uitvaartverzorger en ging op zoek naar de tradities en gewoonten rondom de uitvaartcultuur op Corfu.
Ondernemers in de praktijk wijs geworden
Sanne Jansen: Allochtone uitvaarten, Nederlandse ondernemers. Na enkele decennia multiculturele samenleving, zijn er Nederlandse uitvaartondernemingen die gespecialiseerd zijn in de uitvoering van allochtone uitvaarten. Waar lopen deze uitvaartondernemers tegenaan, bij het verzorgen van uitvaarten van allochtone culturen? Maar vooral: hoe lossen zij het op? Samenwerkingsverbanden met allochtone aflegverenigingen en geestelijken blijken belangrijke peilers.
Allochtone akkers op Nederlandse begraafplaatsen noodzakelijk?
Yvette Polman: De aanleg van allochtone dodenakkers is nog altijd nieuws. Wie zich er een beetje op focust, ziet regelmatig berichtjes in de kranten staan. Het lijkt wel of steeds meer begraafplaatsen ertoe overgaan. Maar is dat wel nodig? Is het niet zo dat nog altijd het merendeel van de allochtonen gerepatrieerd wordt, om begraven dan wel gecremeerd te worden in het thuisland?

Verschillende kranten, 22 juli 2002, Definitief afscheid Fortuyn trekt weinigen
Op Rotterdam Airport was gerekend op honderd tot veertigduizend mensen, aldus een beveiligingsmedewerker. 'We wisten niet wat we konden verwachten.' Uiteindelijk bleken maar weinigen de gang naar de zwaar beveiligde luchthaven te hebben gemaakt. Zo'n vijfhonderd bewonderaars zagen zaterdagmorgen hoe de kist met het lichaam van Pim Fortuyn onder trompetgeschal in een vliegtuig verdween. Nog eens 250 genodigden zagen vanaf het terras van het luchthavengebouw het vliegtuig een ereronde maken en richting Italië verdwijnen. Daar waren een paar uur later niet meer dan een paar honderd Nederlanders en Italianen bijeen voor de uitvaart. De avond tevoren was de belangstelling in Driehuis ook al tegengevallen. De opgraving van de kist, die rechtstreeks door SBS 6 werd uitgezonden, trok weliswaar bijna 900 duizend kijkers, maar bij de begraafplaats stonden niet meer dan driehonderd belangstellenden om de witte kist uitgeleide te doen. 'De show is over', sprak broer Marten Fortuyn tijdens de uitvaartdienst. Dat gevoel hadden veel Fortuyn-aanhangers blijkbaar al voor de groots opgezette herbegrafenis. 'De emoties zijn op het hoogtepunt als je afscheid neemt', zegt makelaar Harry Mens, goede vriend van Pim. 'Een tweede keer is dat altijd minder.' Peter Langendam, medeoprichter van de LPF: 'Twee maanden geleden waren mensen in een shock, nu overheerst gelatenheid. Hij is dood en er is niets meer aan te doen.' LPF-Kamerlid Gerard van As: 'We hebben twee maanden geleden al een stille tocht, een kerkdienst en een begrafenis gehad. Nu werd er weer van alles georganiseerd. Ik vermoed dat er voor velen sprake was van enige overkill.' Socioloog Gabriël van den Brink denkt dat die Hollandse nuchterheid religieuze verering van Fortuyn heeft voorkomen. 'Aan zijn ongekend snelle opmars zaten soms semi-religieuze kanten. Hij kreeg volgelingen die hem als een soort Messias gingen beschouwen. Na zijn dood deden wilde theorieën de ronde dat hij niet in zijn graf zou liggen. Voordat je het weet heb je dan een nieuwe profeet gecreëerd.' Maar er is getreurd en de rouw is over, aldus Van den Brink. 'Religieus zijn de meeste Nederlanders allang niet meer, dus Pim komt niet meer terug, dood is dood. In een ander tijdperk waren Fortuyns geschriften uitgegeven en was een evangelie ontstaan.

Verschillende kranten, 22 juli 2002, krekels en vogels weer te horen in Provesano
(GPD, ANP) Provesano slaapt weer. Een etmaal na de herbegrafenis van Pim Fortuyn overheerst op de kleine met witgepleisterde muren omringde dodenakker van het Noord-Italiaanse gehucht het geluid van krekels en vogels. Af en toe wordt de stilte doorbroken door 'Pim-pelgrims', die bij het witmarmeren praalgraf van hun idool bloemen en pluchen speelgoedbeertjes deponeren. De door Nederlanders en Italianen gevreesde invasie van Pimtoeristen bleef gisteren uit. „Blij dat het over is en dat die aangekondigde tientallen bussen met mensen uit Nederland een fabeltje waren", zegt Jolanda Collaviti, een in Den Haag opgegroeide Italiaanse. Het vliegtuig met het stoffelijk overschot van Pim Fortuyn vertrok zaterdagmorgen vanuit Rotterdam. Het toestel vloog eerst een rondje over het vliegveld en maakte daarna een laatste ronde over Fortuyns hoogte van 400 meter. Het landingsgestel bleef uit en de lichten bleven daarbij aan. Als de witte kist bij de kerk in Provesano aankomt, ontstaat een pandemonium. Fotografen vechten om een plaatje te maken. Tijdens de uitvaartmis rennen fotografen om de kist. Marten Fortuyn, de oudste broer, stuurt hen geïrriteerd de kerk uit. De 27-jarige Haarlemse Melitza van Molen brood, overgewipt van een camping in de buurt schudt geërgerd haar ze is toch al geëmotioneerd over de nieuwe confrontatie met het gewelddadig einde van de man die haar belangstelling voor politiek opwekte. Fiona van Leeuwen (29) uit Eindhoven, speciaal met haar twee jonge kinderen en echtgenoot per auto overgekomen, heeft Pims dood nog niet verwerkt. „Ik wilde hier naar toe, punt uit." De door Italiaanse media voorspelde en door de autoriteiten gevreesde intocht van extreemrechtse fanatici uit Italië bleef uit. Alleen de leider van de afdeling Venetië van de fascistische groepering Fiamma Tricolore, aanhangers van oud-dictator Benito Mussolini waren er. Roberto Ciofi, kaalgeschoren hoofd, zwart hemd, groene legerbroek, hoge schoenen, vertelde iedere journalist dat Fortuyn een vriend was vanwege diens kritiek op de islam en zijn immigratie-standpunten. Van Fortuyns homoseksualiteit moet Fiamma Tricolore echter niets hebben.

Verschillende kranten, 25 juli 2002, Prinses Diana vijf jaar later nog niet vergeten
Harm Harkema: Athorp, 100 kilometer ten noorden van Londen, Is een kolossaal familielandgoed en dito landhuis met 121 kamers, dat sinds 1508 in het bezit is van de familie Spencer. De huidige graaf van Spencer, de broer van wijlen prinses Diana, verkocht in 1996 zijn titel 'heer van Wimbelton' voor €10.000, teneinde de rekening van de loodgieter te kunnen betalen. Geldzorgen heeft de graaf vandaag de dag niet meer. Op een eilandje in de vijver van het landgoed ligt immers zijn beroemde zus begraven. Althorp is nu gedurende de zomermaanden, wanneer het landgoed is opengesteld voor publiek, een van de populairste toeristische bestemmingen van het land. Elk jaar weer ondernemen meer dan 120.000 Diana-getrouwen de tocht naar het landgoed. Nu het landgoed deze zomer voor het eerst niet twee maar drie maanden open is, worden zelfs 150.000 bezoekers verwacht, gemiddeld 1600 per dag. Althorp verkeert nu in een perfecte staat van onderhoud. Wat na aftrek van de vele kosten er is meer dan honderd man personeel in dienst overblijft, gaat naar goede Dianadoelen, Dagelijks bezoeken honderden mensen het Dianatempeltje op Althorp, het familielandgoed waar de vijfjaar geleden verongelukte prinses Diana begraven ligt. Want net als zijn zus heeft ook de graaf een goede inborst. De attractie was afgelopen jaar goed voor de zilveren medaille van de Engelse Toeristenbond. Broodjes en soep zijn er prima, het terras is smaakvol, het landgoed keurig aangeharkt en de deuren van de toiletgebouwen zijn van eikenhout. Natuurlijk zijn ook de voorzieningen voor gehandicapten uitstekend, want een groot deel van de bezoekers is oud en wat slechter ter been. Eerste hoogtepunt vormen de voor miljoenen opgeknapte stallen waarin het restaurant is gevestigd. Daar worden exclusieve Dianasnuisterijen verkocht en is de Diana-tentoonstelling gehuisvest. Tientallen dames en een enkele heer aanschouwen hier ademloos Diana's trouwjurk, de teddybeer waarmee zij vroeger speelde en de kinderschoentjes die zij droeg. Diana, zo blijkt uit de bijbehorende teksten, was een goede fee vol mededogen met de zieken en misdeelden der aarde. Onvermeld blijft dat zij in haar testament geen cent heeft nagelaten aan de nobele doelen die zij koesterde. Tijdens haar levensgevaarlijke reizen naar Bosnië en Angola ten behoeve van de slachtoffers van landmijnen diende de prinses uiteraard iets praktisch te dragen. Het werd, zo leert de bezoeker, een mouwloos denim-shirt van Armani, een driekwart pantalon van Ralph Lauren en behaaglijke suède bordeelsluipers van Connely, waarin zij zich comfortabel door de mijnenvelden kon bewegen. Het bijbehorende kogelvrije vest kleurt 'enig' bij de rest. Bij het tempeltje aan de rand van de vijver is het een drukte van belang. „Diana voelde het lijden van de mensen", zegt een bijna geheel verlamde vrouw. Voor het tempeltje liggen tientallen verse bloemstukken. De graaf van Spencer denkt dat zijn attractie nog jaren mee kan.